BUHAY... PELIKULA

Kamusta ka kaibigan... matanong ko lang...

Ano nga ba ang kahulugan ng buhay para sayo?  

"Ang life ay parang buhay... Simple lang... kailangan mong huminga hanggat kaya pa, kumain hangga't may kakainin, pag wala na, NGANGA! Matulog nang walong oras (ideally) at sikaping magising para sa panibagong araw. Ulitin ulit mula umpisa. Yan ang sirkulo ng buhay... plain and simple! In short buhay ng TAMAD!

Sana nga ganito lang ka simple ang buhay. Walang kumplikasyon masyado, walang pressure kumbaga. Pero kung ako ang tatanungin, ito ang pananaw ko sa buhay...

Para kay Super Mario... Ang buhay ay hindi isang Pelikula... 

Shot courtesy of Jocelle

No horror sound in our most scary experience...

Huwag kang maghihintay na makarinig ng tunog na makakabog puso!No heart pounding sound when someone wants to stab us on the back or a killer awaits on the dark alley. Wala ring maririnig na queue kung kailangan mo nang sumigaw at matakot. Wala! kaya isang malaking ASA kung inaabangan mo yan. Sa buhay, magugulat ka na lang, matatakot, at maiiyak sa mga nangyayari sayo, sa paligid mo, sa pamilya mo. Aasamin mo pa nga na sana ay may "double" ka na lang, na syang sasalo sa mga mahihirap na parte ng buhay mo. O kaya naman ay nanaisin mo na sana ay may "take two" kung ikaw man ay magkamali. Hindi dito pwede ang teka lang, sandali lang, di pa ko ready! Bawal din ang OA dahil wala ka sa harap ng kamera. Everything happens real time.You may be facing the scariest situation in your life pero wag kang maghintay sa pagdating ng isang Super Hero. Ikaw ang bida, buhay mo yan, kaya galingan mo, tatagan at tibayan ang loob. Kapit lang at wag bibitaw!!   

No drum rolls on our biggest and little achievements in life...

Sa bawat tagumpay, malaki man o maliit, kadalasan, ito ay hindi ipinagyayabang. Wag kang mag-aabang na may bumagsak na confetti sa ulunan mo, o may choir sa likod mo na kakanta ng "Hallelujah! Hallelujah!". Minsan pa nga, bato ang lumilipad papunta sayo. Bakit? Dahil ang isang puno na hitik sa bunga, binabato, niyuyugyog para makuha ang bunga na inaasam. Celebrate life's achievements humbly. At the first strike of it, you can shout for joy and be glad in it. It is your own laughter and inner happiness that counts. After that, pwede ka nang magpatuloy uli at wag malunod sa tagumpay.   

No instant sad song in our loneliest moments...

Gusto mo ba may background music pa pag nalulungkot ka? Kung gusto mong bumigat lalo ang iyong pakiramdam eh di sige lang. Pero sa totoong buhay, pag dumating ka sa puntong ikaw ay masaktan at lamunin ng kalungkutan, walang instant sound track na tutugtog. Walang theme song na papailanlang sa ere the moment you experienced a painful events at sa bandang chorus ay doon palang babagsak ang iyong masaganang luha. Wala di ba? Sa pelikula lang nangyayari yon! Pagkalipas ng mga dalawang araw, ayan, magsisimula ka nang maghanap ng mga musikang babagay sa iyong nararamdamang pait! Sabi nila eh halos i-relate mo lahat ng kantang naririnig sa radyo ay patungkol sayo... Tandaan! hindi lang ikaw ang nasasaktan at nagdurusa, marami pang iba, kaya baka naman hindi para sayo ang kanta eh inangkin mo na lahat! 

No tricks & No Special Effects...

Kung galit ka, walang apoy na lalabas sa bibig mo (Dragon? insert name here lol!). Kung traffic, gustuhin mo man lumipad eh hindi pwede. Kung baha, hindi mo kayang maglakad sa ibabaw ng tubig. Kung umuulan, hindi ka pwedeng hindi mabasa na parang dahon ng gabi' na panlaing. Kung madudulas ka, hindi pwedeng mag ala "matrix" ang moves at dahan-dahang bumagsak para di masaktan. Kung may kaaway ka o kagalit, hindi pwedeng titigan mo lang eh tutumba na ang kalaban mo. Hindi pwedeng lumapit sa'yo ang isang bagay utusan mo lang gamit ang utak mo. At sobrang dami pang Cinematography Effects ang pwede mong idagdag. Pero ang lahat ng yan, ay wala sa realidad ng buhay. Mararanasan mo ang mapagod, magutom, masaktan physically. You will bleed and that's the reality. WalAng tricks, walang effects! Ganyan talaga ang buhay.    

No rewind, no fast forward, no slow motion, no pause... 

Life just keep on playing and rolling 'till our heart stops beating. Ang ibig sabihin lang, tuloy-tuloy ang buhay. Kahit anong mangyari, tuloy pa rin. Wag hihinto at susuko. Pwede namang magpahinga saglit, kumuha ng lakas at magpatuloy muli pag okay na. Ang punto dito ay yong patutunguhan mo. Huwag mabuhay sa nakaraan, wag madaliin ang bukas, Wag magpatumpik-tumpik ngayon o ipagwalang bahala ang mga kayang gawin ngayon and don't play dead para takasan lang ang problema. Isang paglalakbay ang buhay, at wag nating kalilimutan ito: Enjoy the journey, not just the destination...

No Sub-Title, No translation...

Ikaw ba yong taong madalas na di maintindihan? Mahirap spellingin? O ikaw ba ay dumaan na sa isang "misunderstanding situation"? Kung meron lang sanang sub-title or translation ang bawat galaw at arte ng bawat isa, ang dali sana ng buhay di ba? Sana nga meron, para alam ko kung bakit nag iinarte girlfriend ko, kung bakit hindi ako kinikibo ng best friend ko, kung bakit nakasimangot ka palagi... kung bakit ganito, kung bakit ganyan... sana alam ko! Para di tayo umabot sa punto ng di pagkakaintindihan! Pero hindi ganon ang buhay. Tayo ang tutuklas kung ano ang ibig sabihin at iparating ng bawa't isa sa atin... Wag ka rin namang manhid! Harap-harapan na ayaw mo pa ring pansinin! Wag ganon! Umayos ka kung ayaw mong makutusan!   

And the credits at the end...

Ito lang sa aspeto ng pelikula ako mag-aagree... the Credits. 

Meron nito ang buhay at talagang sa huli din sya lumalabas. Sadly, pag wala ka na sa mundong ibabaw. Pag tapos na ang kwento mo. Pag ikaw ay may bulak na sa ilong. At kung kailan hindi mo na maririnig ang mga magagandang kwento at karanansan nila sayo nong nabubuhay ka pa. Common scenario sa burol ang ganitong aspeto. Yong iba nga, may tribute pang ginagawa at mga parangal na ibinibigay, yon nga lang pag patay ka na. Don't forget to speak love and kindness sa family mo, sa love ones at sa marami mong kaibigan, you will never know what comes next. Baka dumating sa punto na mawalan ka ng pagkakataon. 

And lastly, I want to share one of my favorite words of wisdom from Theodore Roosevelt:

MAN IN THE ARENA...

"It is not the critic who counts, not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood, who strives valiantly…who knows the great enthusiasms, the great devotions, who spends himself in a worthy cause, who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who have never known neither victory nor defeat."