Pipe Dream... Part 1

Credit to the owner of this photo

"Ang magandang simula ay hindi nangangahulugan na maganda rin ang katapusan... at ang pangit na simula ay hindi basehan nang hindi magandang pagtatapos... ang mahalaga ay ang mga bagay na gagawin mo sa pagitan nang simula at wakas... mga bagay na magdadala sayo sa katuparan nang isang pangarap."

Nagsimula ang lahat sa isang kapirasong papel, ½ crosswise pad paper. Ito yong mga panahon na ang sarap amuyin ang bagong biling libro at papel. Panahon na ang bango bango para sa akin nang test paper during exams. Yan siguro ang rason kung bakit excited akong pumasok sa school noon. At di ko sukat akalain na sa isang kapirasong papel mabubuo ang pundasyon nang isang pangarap.

Ang magulong klase ng Grade Six ay biglang nanahimik. Kanya-kanyang isip kung ano ang maisusulat sa kapirasong papel. The Task? Isulat kung anong gusto mong maging 10 years from now. Kung ku-kwentahin, after college pa yon at mahaba-habang panahon pa ang aming gugugulin. At syempre may isinulat naman ako sa papel. Kung ano yon? Sekreto muna.

After High School, kailangan kong lumuwas nang Maynila para mag-aral sa kolehiyo. Takot at kaba para sa isang promdi na kagaya ko. Mabibilis daw ang sasakyan sa Maynila at maraming tao at nagtataasang building. Maraming kakatwa at mga nakakatawang pangyayari ang aking naranasan dahil sa pagka insosente sa maraming bagay. (di ko na ikwento lol) Mahirap mag adjust, mahirap makihalubilo, mahirap makipaglaban sa panibagong mundo na malayo sa nakasanayan mo. Imagine my delima. Ang tanging baon ko lang ay High School diploma, lakas nang loob at determinasyong maisakatuparan ang aking isinulat sa kapirasong papel.

Naging maayos naman ang buhay kolehiyo. Salamat sa Pamilya nang Tito ko na kumupkop sa akin at mabigyan nang espasyo sa kanilang tahanan, kahit sa totoo lang ay halos maagawan ko na nang pwesto ang mga pinsan ko. Ngunit walang pagrereklamo nila akong tinanggap at pinatuloy. 

Sa pagdaan nang mga araw, unti-unti ko nang nakakasanayan ang buhay sa siyudad. Ang buhay estudyante sa kolehiyo. Nakagawa rin naman ako kahit papano nang marka sa aming kurso. Naging presidente ako nang klase. Binago namin ang kalakaran. Hindi umubra sa amin ang mga professor na tamad magturo. We are tagged as "ibang klase" dahil we always ask for more. Ang maturuan nang wasto. Hindi lang doon, napasali din ako sa Student Council. May mga underground meetings kami kung paano higit na mapapasa-ayos ang kalakaran sa loob nang eskwelahan, kapakanan nang kapwa estudyante at karapatan nang bawat isa. Gaano man kaganda ang layunin, isa lang din naman ang tawag dyan. Aktibista.    

Masasabi kong I do well sa school. Hindi man ako yong tipong nag e- excel sa lahat nang mga studyante, naging paborito rin naman ako nang mga teachers ko sa Math, sa Algebra at Calculus dahil nakakakuha ako nang grade na uno! Hindi ko lang malaman hanggang sa ngayon kung saan ko pwede i apply ang calculus sa inaraw-araw na ginawa nang Diyos. Yong mga bulateng signs na yan at kung ano ano pa, para saan ba talaga yan? 

After College, hawak ko na ang kapirasong papel na aking isinulat... Mas maganda nga lang ngayon dahil parchment paper na at may magandang lettering. Diploma! Pero seguridad nga ba ang diploma para sa iyong pangarap? Oo nga't hawak mo na at maipagmamalaki ang pinaghirapan mong makamit, then what? Yes, naranasan ko yan. Ang kaba nang isang bagong graduate at naghahabol sa mga kumpanya para matanggap. Kulang na lang magmakaawa ka sa mga kapitalistang hanap ay "Experience" 

Mapalad pa rin ako dahil sa kumpanya na pinag OJThan ko eh natanggap ako. Being a nice person (???) inaya ko mga kaklase ko na doon din mag-apply. Ang siste, allowance lang at hindi totoong sweldo ang tatanggapin since mga bagong graduate daw kami. Nandamay pa ko no? Hindi ako tumagal, kailangan ko nang "Sweldo". Sino ba naman ang hindi? Kailangan kong mamili agad agad... ang kursong tinapos (na matagal antayin ang break na hanap) vs kumakalam na sikmura.

Iniwan ko muna sandali ang isinulat ko sa papel. Sabi ko sa sarili ko, pansamantala lang. Itinago ko muna ang pangarap na naisaulat sa loob nang overhead cabinet kasama ng mga sapot nang gagamba at agiw sa taas nang folding bed sa inuupahan kong dorm. 

Dunkin Donuts! Sa may welcome Rotonda, na sa pag kaka-alam ko eh wala na sya doon ngayon. Dyan ako nagtrabaho bilang crew. Gamit ang killer smile at nag-uumapaw na charm, aba naman, marami rin akong nabebenta, lalo na sa mga estudyante na tumatambay doon. Dito ko rin na meet ang first ever GF ko na sa UST nag-aaral (musta na kaya sya?) Ang kinikita ko doon ay sapat lang. Nakakabigay kahit papano nang allowance sa bunso kong kapatid. Okay na sana ang lahat kaso, nagkaroon nang sunod sunod na holdapan sa Store namin. 3 consecutive na holdapan? Tangay pati donation box para sa Orphanage. Walang patawad ang mga holdaper na ito na todo armado pa, kala mo naman bangko ang hoholdapin. At sa tatlong sunod-sunod na holdapan, eh saktong hindi ako lagi naka duty. Promise! Nagkataon lang talaga na day off ko yon! Wala akong kinalaman sa holdapan na yan! Wala talaga! Ang sama lang nang tingin nang bisor namin sa akin. 

Hindi rin ako nagtagal doon... Nakakasawa rin kasi na araw-araw, amoy donuts ka. Maging sa pagtulog eh puro "butas na monay" (donuts) napapanaginipan ko. Kahit anong laba ang gawin ko sa uniporme namin, amoy donuts pa rin. Dahil sa amoy? Na bored at gusto nang mas malaking sweldo. 


Itutuloy... abangan kung anong kasunod na trabaho ang pinasok ko (as if interesado kayo hahaha). 
By Super M