Guess What? Guess Watch!

10:00 am

Nakakaaliw pagmasdan ang pag-ikot ng orasan… marahil ito ang dahilan kung bakit isa ito sa mga instrumentong ginagamit to put someone in a deep trance. Kaya naman halos di ko maalis ang aking paningin sa bawat pag galaw ng mga kamay ng relong hawak ko. At sa bawat pag-ikot neto ay mistulang ibinabalik ako sa nakaraan… OOPPPSSS hindi pwede! Pilit kong ginising ang sarili ko para maiwasang balikan ang nakalipas… Andito ako ngayon sa lugar na to para harapin ang bukas. Kailangan kong gawin ito para sa sarili ko. Para sa kinabukasan ko. At para sa ikauunlad ng Pilipinas (ano daw?).

10:30 am

Tatlumpong minuto na kong naghihintay. Nakakabagot kahit alam kong maaga ako ng isang oras para sa itinakda namin na pagkikita. Ganoon pa man, nangingibabaw pa rin na sana ay bumagal ang takbo ng oras at wag nang dumating ang aking katagpo. Kahit papano ay umaasang hindi matuloy ang napipintong pamamaalam.

11:00 am

Muli kong pinagmasdan ang relong hawak ko… makisig pa rin kahit ilang taon na ang nakalipas. Bakas sa mukha ng relong ito ang mga pinagdaanan namin.

Wala na ang dating kinang sa stainless steel na nakabalot dito, ngunit higit na kapansin pansin ang pagiging matibay sa kabila nang di maiwasang pagbagsak ng paulit-ulit. Ang hirap ingatan ng isang bagay na mahalaga sayo, pilit mo mang protektahan, darating sa punto na makakalingat ka. At pag dumating ang oras na yon, ang sakit! Damang dama mo ang paglagapak!

Ang mga mumunting gasgas- nagpapaalala na tao lang tayo at nasusugatan, nagkakagalos at kapag nasaktan ay di maiiwasang mag marka at mag-iwan ng bakas.

Ang mga kamay ng orasan  na walang kapaguran– patuloy sa pag-ikot, walang hinto hanggat kaya pa. Hanggat may ibubuga pa ang bateryang nakakarga. Ganon naman talaga, kakayanin, patuloy na lalaban, kakapit kahit alam mong ikaw na lang ang nag-iisang nagpupumilit na muling umikot ang mundo para sa inyong dalawa.

Ang mga numerong nakapaikot dito ay nagsusumigaw at sinasabing ilang cycle naba ang nasayang. Paikot-ikot! Walang patutunguhan. Parang isang asong pilit inaabot ang kanyang sariling buntot. Nakakapagod, nakakasawa rin naman

Ang strap na gawa rin sa stainless steel ay ayos na ayos pa sa pagkakahugpong sa bawat isa. Alam mo yon, yong parang ayaw nilang maghiwa-hiwalay. Dahil alam nilang sa isang sundot lang ng karayom, maaari na silang matanggal sa isa’t isa. Isang sundot, lagot! Yong inaakala mong ubod ng tibay ay kaya palang sirain ng isang maliit na bagay lamang.

Para yatang sobrang nag-e-emote na ko sa kakatitig sa relong ito. Pagbigyan nyo na, huling hirit na to. Last look kumbaga. Isang pamamaalam sa isang bagay na matagal kong iningatan. Sabi nila para maka move on daw ang isang tao, we have to let go of all the things we hold precious at nakakapag-paalala sa inyong pinagsamahan. Parang si Gollum lang ng Lord of the Rings, he keeps holding on to the ring because he considered that his most valuable possession, his precious! Kaya naman narito ako ngayon to say goodbye to my  Guess Watch! "My Preciouuussssss" in the tone of Gollum!

11:30 am

Sa wakas, for the longest time, buo na ang desisyon ko…

Nakita ko syang pumasok sa pintuan ng restaurant kung saan ako naghihintay… nagpalinga-linga at nang makita ako ay kumaway at ngiting asong lumapit sa akin. Excited ang loko at agad naupo sa bakanteng silya sa aking harapan. Hindi man lang nag-apologize na late sya ng tatlumpong minuto. Walang paliguy-ligoy na tinanong ang kanyang pakay! “Tol! Asan na yong relo? Sa wakas ibibigay mo rin pala, pinatagal mo pa! Akin na at ng maisuot na!”

12:00 nn

Lumabas ako ng restaurant na Masaya… Malaya na akong nakahinga… sa dalawang oras na pamamalagi ko sa loob ng resto na yon eh para akong nasa bartolina na napakasikip. Daig ko pa ang isang preso na nakalaya sa kulungan at nalanghap ang sariwang hangin sa labas ng piitan. May ngiting panalo sa aking mga labi… Maaga pa naman, pwede pa akong manood ng sine at magkape. Treat ko sa sarili ko…

Time check 12:30 pm… at muli kong nasilayan ang stainless steel na relo sa aking kaliwang pulso…

******************************************************************************

Unplog's note:

Ang fiction na ito ay para sa mga hindi maka-move on! Apir! 

Hanggang sa muling pag-ikot ng orasan...

By Super M