STOP!

Ang sarap na ng upo ko sa bus, dala ang dalawang bag, isa ang aking backpack at isang travelling bag na naglalaman ng mga gamit ko sa trabaho, laptop at camera. Pangdalawahan ang upuan na inokupa ko para sa sa mga dala kong mga gamit. Hindi naman siguro masama na ibayad ko ng pang isahang upuan ang mga bag ko... tutal may kabigatan at sensitibo ang mga laman. Idagdag pa na mapapabilis ang pagpuno at nang makaalis na kami dito sa terminal.

Isa na lang ang bakante, salamat naman at sa wakas ay aalis na rin ang bus na ito. Napagpasyahan ko na maidlip muna habang hinihintay na may maupo sa nag-iisang bakanteng upuan, na katapat ko lamang sa kabilang aisle. 3:00am na at wala pa kong tulog!  Mula sa opisina deretso dito sa terminal. At unti-unting nilamon ng antok ang aking katawang lupa.

First Stop!
Ilang minuto pa lang pumipikit ang aking mata or tamang sabihin na ilang segundo pa lamang nagsasara ang talukap ng aking mga mata ng gulantangin ako ng walang habas na pagyugyog sa aking balikat. At sa aking pagmulat ay salubungin ako ng dakdak ng babaeng ito na di ko alam kung saan galing! Nananaginip ba ako? Malamang hindi dahil natatalsikan ako ng laway nya. Kaya naman pala sya nanggagalaiti eh dahil sa gusto nyang maupo sa upuan na kinauupuan ng mga bag ko. At dahil sa mapagbigay akong tao at ayokong pumatol sa babaeng nagwawala, eh di sige pagbigyan. At kahit naudlot ang namimintong byahe ko sa dreamland dahil sa babaeng ito, inisip ko na lang na at least di na ko magbabayad ng extra para sa mga bagahe ko.

Second Stop!
Unti-unti ng nagsasara ang pintuan ng bus at sa dahan-dahang pag-usad nito palabas ng terminal, naisip ko na sa wakas makakauwi na rin. Nang di kaginsa-ginsay biglang preno si Manong driver, kasabay ng may kalakasang kalabog. Maya-maya pa ay may nagmumura na sa unahan ng bus. Walastik, unahan pa lang nakakalabas ng terminal, nakabunggo na ng taxi ang bus na sinasakyan namin. O! Ano pa hinihintay nyo? Pasko? At lahat ay nagtayuan na para lumipat ng bus! Dahil kung hindi, aabutin ng syam-syam ang aregluhan ng taxi at bus at syempre, aantayin pa si Manong Pulis para sa incident report. O ha! Professional...

Third Stop!

After na makalipat sa susunod na bus... salamat naman at hindi ko katabi ang babaeng nambulabog ng tulog ko, naging maayos na ang byahe namin... At naglakbay ang bus sa EDSA... nakarating ng SLEX... umexit sa Turbina... nilagpasan ang Sto. Tomas... na traffic ng bahagya sa Alaminos... huminto sa may San Pablo dahil may bababang pasahero... pumasok sa bayan ng Tiaong... at muling huminto sa bayan ng Candelaria... Nagising ako sa amoy ng bagong lutong tinapay na kung tawagin ay "pinagong" ni manong tindero na umakyat sa bus para magtinda. Time check. Mag-aalas sais pa lang... sumisilip na si haring araw sa kalangitan... nakareceived ako ng text message galing sa ate ko, kung asan na daw ako dahil ready na ang almusal. Wow... naiimagine ko na ang fried rice at tuyo at kape... mainit na pandesal at sumang malagkit. Medyo masarap sa pakiramdam kahit antok pa ko dahil alam kong konting hinga na lang nasa Lucena na ko. At bago dumating ang bus sa bayan ng Sariaya, muntik na kong mapasigaw ng PARA! dahil sa tanawing gusto kong kodakan... Dahil hindi naman ako pwedeng magpahinto sa driver at sabihin kay manong na jijingle lang ako sandali pero picture-picture lang pala gagawin ko... nakakahiya naman yata yon... Wondering what's the view na gusto kong kodakan?

Ito po yon...

Dahil hindi ko nakunan ang view na ito... at hindi sya mawala sa utak ko, inilabas ko ipad ko at nagsimulang mag sketch... Ang tanawin ay isang bukang liwayway at ang kalangitan ay nagsasabog ng ibang kulay na pinaghalong ginto, dilaw at orange (ano bang tagalog sa orange? Kahel ba?). Ito ang nagsisilbing background sa mga bahayan at isang pabrika na may mataas na chimney na naglalabas ng usok. Lahat sila ay in silhouette form. At ito ang nakapukaw sa aking malikot na imahinasyon.   

Fourth Stop!
Muli kong ibinalik ang aking ipad sa loob ng aking backpack... mahirap na at baka makalimutan ko pa eh goodbye gadget ang mangyari. Pagkalagpas ng bayan ng Sariaya... isang deretso at isang kanan at isang kaliwa, binabagtas na namin ang diversion road ng Lucena. Nilagpasan namin ang Brgy. Domoit hanggang makarating sa Crossing (hindi lang sa Edsa may Crossing). Ito ang sangang daan, pag dumiretso ka, Pagbilao, pag kanan, Town Proper ng Lucena, Pag Kaliwa, Tayabas naman ang mapupuntahan mo. At dito ako bababa! Yehey!!! Pagtayo ko palang, nakita ko ang babaeng nagwawala kanina na ang sarap ng tulog! Gisingin ko kaya ng makabawi? (sa isip ko lang yan, hindi ko gagawin yon hehe...evil grin) Pagbaba, saktong may tricycle na agad, sakay at habang tinatahak namin ang daan patungong Campo Subd., nagku-kwento si manong tricycle driver na feeling close... kesyo matumal daw byahe nya... wala daw pasahero magdamag. Sabi ko bakit naman? Eh mas gusto pa daw ng tao ngayon ay maglakad... Owwws?? Di nga... Ilang saglit pa at nasa tapat na ko ng bahay ng ate ko... 40 pesos bayad sa tricycle! And presto... I'm here at last!

Fifth Stop! 
Pagkatapos ng almusal... kailangan ng gumayak para sa susunod na byahe... ako na ang byahero Super Mario... Lagay ng mga food sa basket, tubig at mga chips, baong damit pamalit, lagay sa likod ng van, upo, andar at nagsimula ng makipagkulitan sa mga pamangkin ko... Lagpas ng Pagbilao, akyat ng Zigzag, stop over sa National Forest Park Station na sakop na ng Bayan ng Atimonan, picture picture at lakbay na uli... baba ng zigzag, nilagpasan ang pamilyar na lugar at inalala ang kabataan... daan sa sementeryo, dalaw sa puntod ni Itay... lipat sa ibang puntod para sa ibang kamag-anak... byahe uli sa Tricycle, daan sa kalsadang hanggang ngayon ay may parte pa ring hindi sementado... baba sa waiting shed... lakad at lakad lakad pa... sa ilalim ng lilim ng mga puno ng niyog... ilang lakad pa at bumulaga na sa amin ang palayan... Narating ang lumang bahay kung saan ako lumaki at nagka-isip... inalala ang batuhan ng putik ng mga kalaro ko noon, baril-barilan sa masukal na talahiban... habulan at tumbling sa pinag gapasan ng palay at sa gabi'y di makatulog sa kati ng katawan, larong taguan sa kabilugan ng buwan at mga kwento ng aking Itay... Maya-maya lang ay handa na ang pananghalian... Ginatang native na manok, Inihaw na sariwang isda, pritong Siwarik (isda rin yan na malapad na napaka linamnam) Langkang gulay na may sahog na malalaking hipon... (used your imagination... sorry walang photos) at hindi mawawala ang buko juice.

Pahinga pagkatapos mabusog, at muling nagtrabaho ang cam na walang pangalan...

Last Stop!
Ilang sandali na lang at pabalik na kami ng Lucena... Binaybay ang bukid at puno ng niyog at muling nakarating sa waiting shed kung saan nakaparada ang Van na aming sasakyan. Nabawasan na ang energy at enthusiasm dahil parehong view na ang nakikita sa daan... akyat muli ng Zigzag road, stop over ulit sa National Forest Park ng Atimonan... picture picture na naman... at muli, rumaratsada na ang van sa kalsada. Nang pababa na sa Zigzag road... literal na akong napasigaw ng PARA! At dahil na naman sa isang breathtaking view... imagine yourself on top of the mountain seeing the sun going to set into the horizon... talaga naman... mapapahinto ka... mapulang kulay ng kalangitan at ang araw na malapit ng humimlay na iyong masisilip sa siwang ng luntiang dahon ng mga puno... Ang masaklap... hindi kami pwedeng huminto... nasa kurba at pababa ang kalsadang ito at delikado... baka ang mangyari ay pulutin kami sa baba ng kalsadang ito na kung tawagin ay "Bitukang Manok." At muli, hindi ako papayag na hindi ko ito maisalarawan... ipad to the rescue at voila!

Ito ang kinalabasan ng mabilisang sketch bago maglaho sa utak ko ang scenario.

Hanggang sa makabalik kami sa Lucena. At sa wakas, ako'y makakapahinga? Yan ang akala nyo... may baon po akong trabaho na kailangang gawin. Shower, bihis, set up ng laptop and I'm on working mode again...

Technically... all of these happens in just one day! 

Lesson for today:
Sometimes we need to stop doing what we are doing...for us to be able to appreciate others, surroundings and our self. A few seconds or minutes or even an hour will not hurt us. Stop, Look and Listen... sometimes these are all what we need. Enjoy Life!