Backpack Series: BUHAY KALYE

Ang Street Photography pala ay hindi lamang ginagawa just to take photos of people, structures and scenes of the street. Marami ka rin palang matututunan sa buhay ng mga naninirahan sa kalsada at handa ka rin dapat na mamulat sa bawat aspeto ng buhay nila. It is not just click and shoot, rather it is also a realization kung anong klase ng buhay meron ang mga "Temporary Settler".

Ang Bisekletang Pink

Kung maiksi ang iyong kumot...

Kailangan din ng tapang upang harapin ang mga makikita at makakasalamuha mo sa kalye. Hindi lamang tapang ng loob, kasama na rin ang tapang ng sikmura. Handa ka ba?

Lahat tayo ay aware sa buhay na ganito. Maaaring nakita mo sa TV, nabasa sa periodiko, o narinig sa kwentuhan. Second hand information kumbaga. Pero naranasan mo na ba personally ang tumuntong sa mismong kanilang kinatatayuan? Makita at maamoy ang kanilang kalagayan? May kwento nga ba sa likod ng kanilang kahirapan… Pinili ba nila ang ganitong buhay o sila ba ay biktima lamang ng masalimuot na mundong ating ginagalawan?

Hindi kita masasagot sa mga tanong na yan… gusto ko lang ibahagi at ipakita na magkapitbahay lang tayo… iisa lang ang hanging ating nalalanghap (isipin mo na lang na may flavor din ang hangin pag may nalanghap kang kakaiba)… buhay mo… buhay ko… maaring ang buhay kalye ay ober the bakod lang mula sa bahay mo.

Alam ng lahat na maraming laman ang backpack ko. Mostly personal gadget, gamit at kung ano-ano pa… pero ngayon, mula ng mangyari ang tour namin sa kahabaan ng Escolta, lagi kong naiisip na sana laging may laman na biscuit ang backpack ko. Malalaman nyo kung bakit...

Ang buhay ay parang
isang malaking "picnic"

Siesta?

Kasama na rin dito ang haharaping "risks". Kailangan ng ibayong ingat at talas ng pakiramdam. Piece of advice lang, if you will do street photography sa lugar na tulad nito, magdala ka ng maraming tinapay… that will help you survive the day. Oh by the way, be extra careful also with your camera, baka maiwan na lang sayo ay isang SD card…

Ang mga larawan na aking nakunan ay  hindi planado. Wala ito sa itinerary ng lakad na aking sinamahan. Sa ayaw ko man o sa hindi… ito ang nagdudumilat na katotohanan na di ko maiwasang isalarawan. At ito ay ilan lamang sa maraming mukha ng buhay sa kalye…

Totoo ang bawat "scenario" na aking natunghayan. Dito, walang director, walang entablado. Ang bawat galaw ay hindi scripted... ang kawalan, gutom at hinagpis ay hindi isang arte lamang.  Hindi sinadya ang bawat scenes, ito ay kusang umaayon sa takbo ng bawat sandali. Wala din ditong sisigaw ng "CUT" pag nagkamali, at higit sa lahat, there's no "SECOND TAKE"

Tulak ng Pag-asa

Sinturon... Nasaan ang Disiplina?

Actually this is not the highlight of the tour. Since hindi kami nakapasok sa MET, napagkaisahan na libutin na lamang ang mga Art Deco Building sa Escolta. Pero hindi lamang lumang building ang sumalubong sa amin. Sa paligid nito ay naglipana ang iba't ibang anyo ng buhay sa lansangan. 

May mga nakahiga na animo binawian na ng buhay, meron namang mga nag-nanais na mabuhay sa pagtitinda ng kendi at yosi. May mga batang hubad, na sinadya yatang hindi damitan o talagang wala lang maibalabal sa katawan. Batang natutulog na mistulang iniwan ng mga magulang.

A Magic Carpet Ride...
Journey to Dreamland

Survival of the Fittest!

Nagkalat din ang mga rugby boys... plastic ang hawak sa mga kamay habang hitit buga ang trip at nanghihingi ng pera sa bawat makasalubong nila.

"Bawal magpalimos at magbigay ng limos" ang sagot ng Gobyerno dito, pero sa amin, tinapay at biscuit ang aming naiabot. Hindi sa wala kaming salapi, kundi maiwasan na sa iba magasta ang perang iaabot namin. Pag nagkataon, baka mapakanta kami ng "Ako ay may lobo... lumipad sa langit, di ko na nakita, pumutok na pala... " Dugtungan mo na lang ang kantang yan hanggang huling linya at malalaman mo ang tinutukoy ko. 

Askal?

Hindi natapos sa simpleng pag-abot ng biscuit mula sa isa sa mga kasama ko ang nangyari. Sa isang iglap, nagrambulan ang mga rugby boys, nagpangbuno, naghatakan, nagtulakan at halos magsapakan na sa isang pirasong tinapay at biscuit. Nakakalungkot isipin, ngunit ito ang realidad ng buhay sa lugar na ito. "Matira ang matibay."


Hindi ko alam kung sino ang dapat sisihin, gobyerno ba? Ang ating lipunan? Ang kapwa natin? Mga magulang ng batang ito? May magagawa ba ako bilang indibidual? Alam kong hindi natin kayang baguhin ang sitwasyon ng mga batang ito sa isang iglap. Pero sana lang, may nagawa ako kahit papano noong araw na yon.

Ito rin ang dahilan kung bakit naisipan ko na sana may lamang biscuit o tinapay ang backpack ko. 

Hubad na Katotohanan

Ikaw, Anong laman ng bag mo?


Matthew 25:35-36

35 'For I was hungry and you gave me food, I was thirsty and you gave me something to drink, I was a stranger and you invited me in,

36 I was naked and you gave me clothing, I was sick and you took care of me, I was in prison and you visited me.'